Na pewno już niejeden raz jakiś film poruszył Was do głębi. Ja ostatnio nie oglądam tak wielu filmów jak za czasów, gdy byliśmy tylko we dwoje. Ale kilka dni temu udało nam się z mężem obejrzeć w telewizji wspaniały film "Choć goni nas czas" ("The Bucket List"). I to nieprzerwanie jednym ciągiem, bo niekiedy przecież z dzieckiem jest tak, że zaczynasz film jednego dnia, a kończysz drugiego. 

A wracając do tego filmu, opowiada on o dwóch starszych, obcych sobie mężczyznach, którzy dowiadują się, że mają raka i został im tylko rok życia. Więc postanawiają zrealizować swoje marzenia i wspólnie wybierają się w podróż życia. Wspaniałe kreacje aktorskie stworzyli tutaj Morgan Freeman i Jack Nicholson. Już po samych tych aktorach można się spodziewać dobrego widowiska. Mimo że film porusza trudny i smutny temat, to także bawi i wzrusza. Kto nie oglądał - polecam z całego serca!

A dlaczego mnie poruszył? Już w trakcie oglądania nasuwają się setki myśli, co by było gdyby? Gdyby Ciebie to spotkało? Gdybyś miała do wyboru realizację swoich niespełnionych marzeń czy spędzenie ostatnich chwil z najbliższymi? Czy wolałabyś użalać się nad swoim losem, przykuta do łóżka czy po prostu żyć pełnią życia do końca? Jedna sprawa, gdy jest się już starym człowiekiem, masz już swoje życie przeżyte - bardziej lub mniej, dzieci odchowane i jesteś w stanie pogodzić się z tym, że niedługo Cię nie będzie. Wtedy możesz zaszaleć ostatni raz i wreszcie poczuć, że naprawdę żyjesz. Ale gdy jesteś młoda i całe życie przed Tobą, wtedy trudno zaakceptować nieuleczalną chorobę. Czy będziesz walczyć do końca, mając małą nadzieję na cud? Czy poddasz się i spróbujesz uczynić końcówkę swojego życia jak najbardziej zwariowaną, radosną, intensywną? 

I czy potrafiłabyś zostawić swoją rodzinę, by cieszyć się tą resztką życia? Czy to nie byłoby egoistyczne? Bo oni też chcieliby Cię mieć przy sobie jak najdłużej. Najprościej byłoby wziąć swoich najbliższych na taką wyprawę życia i wspólnie ją przeżywać. Ale nie każdy może wyrwać się tak nagle ze swojej codzienności i to szczególnie na długi czas. Oni będą musieli wrócić do tej codzienności, gdy Ciebie już zabraknie. Inna sprawa, że trzeba mieć pieniądze na realizację szalonych marzeń. W filmie jeden mężczyzna był biednym robotnikiem, a drugi milionerem - jeden wymyślił listę marzeń, a drugi ją realizował. Ale nie każdemu z nas trafi się taki milioner pod koniec życia. 

Ja nie potrafię odpowiedzieć na te pytania, choć kłębią mi się w głowie już od długiego czasu. Ale mam nadzieję i będę się modlić o to, bym nigdy nie musiała odpowiadać na nie. I tego też życzę Wam wszystkim i moim najbliższym.