Źródło: http://www.angielski.slowka.pl/na-wesolo,d,1,14.html

Ostatni miesiąc był naprawdę zwariowany! Ciągle gdzieś jechać, coś załatwić, coś zrobić, ciagle coś, coś, coś i gdzieś gdzieś, gdzieś. Czasu na wszystko brakuje! Miałyście kiedyś wrażenie, że 24-godzinna doba to dla Was za mało, za krótko? Że przydałoby się 48 godzin, żeby wszystko zrobić i jeszcze się wyspać?

Przywykłam do spokojnego trybu życia. Z natury też jestem spokojna i opanowana, nawet po urodzeniu dziecka to się niewiele zmieniło (chociaż z tym opanowaniem to niekiedy jest ciężko!). Gdy mieszkaliśmy w Droghedzie, przez większość czasu siedziałam z córeczką w domu. Jak było cieplutko, to szłyśmy na spacerek po wielkim osiedlu, odwiedzałyśmy koleżanki albo one nas, czasem jechałyśmy do miasta. I podobało mi się takie spędzanie czasu z córką, mimo że nie miałam chwili tylko dla siebie i nigdzie sama nie wychodziłam. Ale nawet mi się nie chciało samej gdziekolwiek iść. Chyba każda początkujaca mama nie chce ani na chwilę rozstawać się ze swoim małym Skarbem!

Po przeprowadzce do Limericku wszystko się zmieniło. Utknęłam sama w domu z dzieckiem, poza miastem, na osiedlu, które przejdę wzdłuż i wszerz w 2 minuty, bez znajomych, bez nikogo z kim można pogadać. Bo wiadomo, że z mężem nie pogadasz tak jak z przyjaciółką. Wtedy postanowiłam założyć bloga - chyba po to, żeby nie czuć się tu taka samotna, żeby poznać nowych ludzi - nawet jeśli tylko wirtualnie, i żeby podzielić się swoimi przemyśleniami, przeżyciami i posłuchać opowieści innych matek. Dzięki temu odkopałam swoją zapomnianą pasję pisania i odkryłam, że jestem nie tylko matką, ale i kobietą, która chce czegoś więcej niż tylko siedzenie w domu z dzieckiem. Mimo że kocham swoją córeczkę najbardziej na świecie i uwielbiam spędzać z nią czas, to potrzebowałam też czasu tylko dla siebie.

Przez przypadek poznałam Polkę, która też jest nowa w mieście. Zapisałyśmy się na kurs angielskiego, żeby podszkolić się w języku, bo jak się nie używa za często, to się zapomina (ten wiek już niestety:). Co tydzień w poniedziałkowe wieczory jeździmy się uczyć i mamy te 3 godziny odpoczynku od naszych dzieci. A niech tatusiowie też się czasami zajmą! Dobrze jest wyjść raz w tygodniu i tak się rozerwać, nawet jeśli jest to nauka. A poza tym spotkałam tam fajnych ludzi, poznałam lepiej miasto i już GPSa nie muszę w ogóle używać. Same plusy :) Dziecko niech zatęskni za mamą od czasu do czasu. Ale skoro kurs, to trzeba też trochę się uczyć. Więc wieczorami jak usypiam małą, powtarzam czasowniki. Podczas długiego karmienia czytam angielskie teksty. Sama siebie motywuje do nauki i chce mi się.

Oprócz angielskiego co tydzień, ostatnio często bywałam u lekarza - jak nie ze sobą, to z dzieckiem. A wyprawa z dzieckiem to już pół dnia zajmuje! Kolejny dzień w tygodniu - wizyta u masażystki. I znów trzeba czekać, aż mąż z pracy wróci, by przejął dzieciaka, a ja sama ruszam w miasto. A po masażu można kilka sklepów zaliczyć, skoro bez marudzącego towarzysza jestem :) Następny dzień - spotkanie rodziców i dzieci w miejskiej bibliotece. Tutaj w Irlandii co tydzień są organizowane takie spotkania w większych miastach. To okazja, by poznać innych rodziców, pogadać przy kawce, a dzieci bawią się wspólnie. Moja Izka na początku w bek, bo przestraszyła się chyba tylu ludzi. Ale po chwili jej przeszło i bawiła się ładnie z nowymi koleżankami. Chyba trzeba pomyśleć o jakimś rodzeństwie dla Izuni, skoro tak fajnie bawi się z innymi :) A w weekend jeszcze wyprawa z rodzinką na wielkie zakupy i znów pół dnia biegania między półkami z wózkami.

I gdy tak spojrzałam na miniony miesiąc, widzę że tylko jeden dzień w tygodniu mam naprawdę wolny, bez żadnych wyjazdów czy załatwień. Ale przynajmniej czuję się z tym dobrze, czuję że żyję i że dam radę wszystko ogarnąć. Chociaż czasem dobrze jest posiedzieć w domku i po prostu nic nie robić :)

A Wy macie czas tylko dla siebie? Jak go spędzacie? I nie chodzi mi tylko o blogowanie po nocach :)