Kto z Was lubi poranki? Zazwyczaj takie zaspane, pośpieszne. O 5 czy 6 rano budzi Cię wołanie o jedzenie, poprzedzone wcześniejszym długim szamotaniem się w łóżeczku i pojękiwaniem. Otwierasz jedno oko i mamroczesz zaspanym głosem "Jeszcze 5 minut Aniołku". Ale ten Aniołek zamienia się nagle w tygrysa i ryczy coraz głośniej, aż chcąc nie chcąc zwlekasz swoje 4 litery z łóżka i nieprzytomnym wzrokiem sięgasz po butelkę. Ładujesz ją w te małe, ale jakże głośne usteczka i masz te 5 minut spokoju i ciszy, gdy Twoje Młode zasysa zawartość. Pojedzone dziecię wkładasz spowrotem do łóżeczka z nadzieją, że pozwoli Ci jeszcze podrzemać. Ale gdzie tam! Pomarzyć można.

Tłucze się to po łóżeczku, szarpie za barierki aż wszystko się trzęsie, wychyla ciekawską główkę i zerka na wyczerpaną matkę leżącą bezwładnie na łóżku. No nic, w takich warunkach już nie uśniesz, ale leżysz jeszcze i czekasz na rozwój sytuacji. Gdy hałasy stają się już nie do zniesienia, czas na najprzyjemniejszą część poranka - bo taka też jest. Bierzesz urwisa do swojego łóżka, by móc jeszcze chwilę poleżeć w spokoju. Dziecię fika tam wesoło, wierci się i łazi po Tobie. A Ty leżysz sobie "wygodnie" i odpoczywasz, zbierasz siły na nowy dzień. Sielanka kończy się, gdy poczujesz malutki paluszek w oku czy w nosie :) Wtedy trzeba już wstać. I wówczas zaczyna się to poranne szaleństwo!

Musisz siebie doprowadzić do porządku, żeby jako tako wyglądać. A wiesz, że jak teraz tego nie zrobisz, to przez cały dzień tym bardziej nie znajdziesz czasu. W akompaniamencie krzyków rozczesujesz splątane włosy, które dodatkowo zwichrował ten mały urwis podczas skakania po Tobie, malujesz się szybko śpiewając przy tym piosenki na uspokojenie dziecka (a może raczej siebie:), wskakujesz w ciuchy modląc się, by łóżeczko wytrzymało jeszcze tą szarpaninę. I teraz nadszedł czas na ogarnięcie malucha. A to dopiero jest wyzwanie! Wierzga nogami, kręci się, a tu dopiero piżamka ściągnięta. Ucieka z gołym tyłkiem, Ty za nią z pieluchą. Wreszcie pielucha załóżona, a tu jeszcze rajtuzki, spodnie, bluzeczka, sweterek... Cholerna zima!! W lecie było prościej!

Zmęczona i spocona tą codzienną poranną walką zabierasz dzieciaka do kuchni. Przed Tobą kolejne wyzwanie. Śniadanie. Ty głodna, mała głodna. Wkładasz ją do kojca, żeby się nie pałętała pod nogami. Musisz działać szybko, bo znów krzyki, które sąsiadów straszą. Jedną ręką szykujesz kaszkę, drugą ręką herbatę sobie robisz i kanapki z byle czym. Byle tylko jak najszybciej skończyć i wziąć małego krzykacza. Wreszcie śniadanie dla nas gotowe i można zasiąść przy stole. I znów jedną ręką karmisz małą, a drugą siebie napychasz. Ale czasami nie podoba się zbójowi siedzenie w swoim krzesełku i zaczynają się znowu wygibasy i płacze. Nie ma wyjścia, trzeba na kolana wziąć. I wtedy trzecia ręka by się przydała. Ale przecież śniadanie mamusi może poczekać - zimna herbata też jest pyszna!

Po śniadaniu chwila wytchnienia. Uff, przetrwałaś kolejny poranek! Dziecko bawi się na macie, Ty na kanapie odpoczywasz. Ale patrzysz na zegarek, a tu już godzina 12! Chyba czas przyśpiesza zawsze z rana! I za chwilę trzeba o obiedzie myśleć! I tak poranek za porankiem leci. Pośpieszny, zabiegany, nerwowy. A jak jeszcze masz gdzieś jechać z dzieckiem - to już kompletne szaleństwo! I nie ważne, że wstaniesz wcześniej - i tak się zawsze spóźniasz.

A jak wyglądają poranki u Was? Też takie szalone? Czy macie może jakiś patent, by spokojniej je spędzać? :)