To co nowe i nieznane może być lepsze. 
Tak sobie powtarzam to od jakiegoś czasu, coraz bardziej sama siebie przekonując. Bo jednak zawsze są pewne obawy przed tym co nowe i nieznane. Szczególnie dla osoby, która zmian nie lubi. Która długo się do zmian przyzwyczaja, a jeszcze dłużej przygotowuje. A tu zmiany zbliżają się coraz większymi krokami i to mnie przeraża.

Spoglądam na zegarek. Znów straciłam poczucie czasu. Miałam tylko z godzinkę tu posiedzieć, a znów pół nocy minęło. Ale wciąga cholerstwo i o spaniu się zapomina. I wiem, że jeszcze wiele takich nieprzespanych nocy przede mną, bo końca jakoś nie widać. Ale nie narzekam - mój wybór, sama tego chciałam, no to mam.

Otwieram kolejne zdjęcie i zaczynam obróbkę - bo to właśnie tak mnie ostatnio pochłania - obróbka zdjęć. Ale nie robię tego ot tak dla zabawy, by zapchać czymś czas :) To moje zadanie domowe. Ponad miesiąc temu zaczęłam ostatni etap mojego kursu fotograficznego - ale ostatni ze ścieżki podstawowej, bo później chcę robić jeszcze kursy zaawansowane. A ten kurs - kurs obróbki - jest jak dotąd najdłuższym kursem i najbardziej czasochłonnym. Na wcześniejszych kursach wystarczyło pstryknąć zdjęcie (a raczej chyba ze sto zdjęć), coś tam poprawić, dodać kontrast, nasycenie barw, i w 5 minut zdjęcie było przyszykowane i zadanko gotowe do wysłania.

A teraz nie jest już tak łatwo - conajmniej pół godziny schodzi z 1 zdjęciem, albo nawet z godzinę, jeśli chcę je dobrze obrobić. I teraz nawet kolejność różnych suwaków ma znaczenie - a przedtem poprawiałam to tu, to tam, nie znając zasad prawidłowej obróbki. A z obróbką jest jak z makijażem - krok po kroku nakładasz różne warstwy, wszystko po kolei - bo jak zaczniesz od końca, nie będzie to dobrze wyglądać :) I tak jak z czasem wykonujesz makijaż coraz szybciej i coraz sprawniej machasz pędzlem, tak samo mam nadzieję będzie z obróbką - początkującemu zajmie to godzinę albo i dłużej, a z biegiem czasu, nabierając doświadczenia będziesz malować po zdjęciu niemalże z zamkniętymi oczami :) No więc na razie schodzi mi długo, a tu 6 zdjęć do jednego rozdziału, a rozdziały co 3 dni! To policzcie sobie, ile ja nad tymi fotkami muszę siedzieć! A zawsze następnego dnia przeglądam to, co udało mi się obrobić i znów coś tam poprawiam, bo jeszcze nie jest tak jak chcę. No i jeszcze często się zdarza tak, że mimo że ja uważam zdjęcie za dobre lub prawie dobre, mój instruktor i tak znajdzie w nim jakieś błędy i znów trzeba poprawiać.

Ale to się właśnie nazywa nauka - najlepiej sie przecież uczyć na swoich własnych błędach :) I tak można bez końca poprawiać i poprawiać, tworzyć 100 wersji tego samego zdjęcia, a to w kolorze, a to czarno-białe, a to jeszcze presety nakładać - a w programie do obróbki, który sobie kupiłam, możliwości jest mnóstwo (a suwaków do obróbki tysiące).


Tak więc zabawa ze zdjęciami jest bardziej czasochłonna niż robienie fotek! A czas na to dość ograniczony - dobrze chociaż, że dzieć 3 dni w tygodniu do przedszkola chodzi, bo inaczej chyba nocy by mi zabrakło :) Ale powiem Wam, że mimo tego, że tak długo z tym schodzi, że tyle nocy nieprzespanych, że rankiem czuję się często jak zombie i że na nic innego nie mam czasu, to uwielbiam to robić! To jest to co lubię i co chcę robić w życiu.

Tylko troszkę mnie to właśnie przeraża - bo jak już skończę te wszystkie kursy (a teraz czuję, że będzie to prędzej niż później), to przydałoby się otworzyć wreszcie jakiś swój mały biznesik, a to prowadzi do wielkich zmian w życiu! Czy uda mi się wszystko pogodzić - dom, dziecko, pracę na pół etatu i swój biznes? Czy znajdę na to wszystko czas? Bo przecież nie tylko obróbką będę się zajmować, ale przede wszystkim robieniem zdjęć. I jeszcze myśl, która chyba najbardziej mnie przeraża - co jeśli to nie wypali, co jeśli nie znajdą się chętni na sesje, bo przecież tyle jest fotografów wkoło, których zdjęcia zachwycają. A ja jako początkująca nie mogę się nawet z nimi równać. Co jeśli moje zdjęcia wcale nie będą takie dobre? Może moje marzenia o byciu fotografem dziecięcym legną tak po prostu w gruzach?

Ale wtedy przypominam sobie o tym zdaniu z tytułu i powtarzam jak mantrę. Przecież nie zawsze to co nowe musi być złe. Nowe może być dobre. Nowe może być lepsze. Nowe może wszystko zmienić i to na lepsze przecież. Czemu więc tak się boję realizacji tego marzenia? Przecież może też się udać i może już wkrótce zacznę zarabiać na swojej pasji. I w przyszłości będę mogła rzucić nielubianą pracę. I skupić się tylko na tym, co lubię robić. I dzieciaki będą pchać się drzwiami i oknami na sesje :) Wystarczy już chyba tych marzeń - teraz trzeba je realizować! Przecież po to są marzenia, by je spełniać, a nie tylko marzyć o tym, jak mogłoby być! Więc do dzieła mamuśka - spinam poślady, kończę kursy, a Was już teraz zapraszam na sesje zdjęciowe - wspomóżcie początkującego fotografa, który na kimś chce poćwiczyć :) To co? Pomożecie?



A może są wśród Was jacyś profesjonalni fotografowie, którzy podpowiedzą mi, jak zacząć? Jak Wy zaczynaliście? Darmowe sesje dla znajomych? Domowe studio? Reklama na Fejsie i wszędzie gdzie się da? Będę wdzięczna za wszelkie rady. Początki są trudne, ale przecież nawet najlepsi kiedyś zaczynali!