Mamo, a wiesz, że dzisiaj kończę już półtora roku?

- Tak Słoneczko, wiem. Jesteś teraz duuuużą dziewczynką!

- Duuuu!

- I już nie jesteś dzidzi. Nie ma już dzidzi.

- Didi! Nie ma! Nieeee ma!

Właśnie mija rok od naszej przeprowadzki do Limerick! To może powinnam zmienić nazwę bloga na "Stara w wielkim mieście", bo taka nowa to już tutaj nie jestem ;) Ten rok spędzony tutaj przyniósł mi wiele pozytywnych zmian. Ale zanim do tego doszło, trzeba było stare miejsca pożegnać. Zapraszam Was w sentymentalną podróż w przeszłość :)

Szok! Mówię Wam! Ja - kompletne beztalencie w sprawach krawieckich - wzięłam do ręki igłę i nitkę i prawie 2 godziny bawiłam się w krawcową! I jakiś tam efekt zamierzony wyszedł :) To oznacza tylko jedno - KAŻDY potrafi, jeśli tylko chce! Zobaczcie sami, co ja tam wyczarowałam - może idealne to to nie jest, ale i tak cieszy, bo to moje pierwsze "dzieło" własnoręcznie wykonane :)

Już od jakiegoś czasu zabierałam się za uszycie podusi-chmurki. Myśl ta narodziła się w mojej łepetynie po wyprowadzce mojej córci do własnego pokoiku, gdy przetrząsałam internet w poszukiwaniu inspiracji do urządzenia królestwa mojego Szkraba (zobaczcie sobie tutaj, jakie fajne rzeczy znalazłam - "Pomysły na pokój dla małej księżniczki"). Zamiast kupować, postanowiłam sama zrobić podusię-chmurkę dla mojej Izuni. Szalona ja! - która igły nie trzymała chyba od czasów techniki w podstawówce! No ale jak się matce coś umyślało, to koniec kropka! Więc pewnego deszczowego dnia, gdy dziecię słodko drzemało, wyciągnęła matka cały sprzęt i do roboty!

Co jest więc potrzebne do wykonania takiej podusi? 

• Niewiele :) Nawet niewiele talentu może być :)
• Oczywiście niezbędny jest jakiś materiał. Ja kupiłam mały skrawek, ale można też wykorzystać cokolwiek innego nadającego się do szycia, co nam zalega w półce czy szafie.
• Przyda się też igła z nitką, nożyczki i ołówek.
• A na koniec jakieś wypełnienie podusi - ja wykorzystałam puch ze starej rozprutej poduszki, którą i tak miałam wyrzucić.
• Jeszcze przyda się odrobina ciszy i spokoju, ale to nie jest niezbędne, bo może ktoś z Was woli szyć przy tupocie małych nóżek i przy ciągłym kukaniu tej małej główki z wszystkich stron :)

Gdy już mamy wszystko pod ręką, możemy zabrać się do pracy. A raczej do zabawy, bo to naprawdę świetny relaks :) Najpierw musimy obmyślić sobie, jaki kształt będzie mieć nasza chmurka. Ja postawiłam na taką prostą na dole i 4 hopki na górze :) Tak na pierwszy raz postanowiłam nie szaleć za bardzo ;) Na lewej stronie materiału rysujemy ołówkiem kształt chmurki i wycinamy go. Można też wcześniej narysować chmurkę na dużej kartce, wyciąć ją i taki wykrój przyłożyć do materiału, spiąć szpilkami i wtedy ciachać. Ale moja wersja jest dla tych, którzy dużych kartek czy szpilek w domu nie posiadają ;)


Gdy już mamy naszą chmurkę wyciętą, to wycinamy drugą taką samą. I tu już taki papierowy wykrój lepiej by się sprawdził niż przyłożenie pierwszej chmurki do materiału, bez spinania, bo tnąc tak, zawsze co nieco się poruszy i dwie części nie będą dokładnie takie same. Ale co tam! Idealne nie musi być, prawda? :) Ale taka mała rada dla Was (i dla mnie na przyszłość) - zainwestuj w szpilki :)




Teraz wywijamy zszytą chmurkę na prawą stronę. Choć jak tak teraz patrzę na to zdjęcie, to za bardzo chmurki to nie przypomina - raczej jakąś czapkę dziwną albo samochodzik :) No ale kto powiedział, że to musi wyjść chmurka? ;)


Trzeba teraz puch włożyć do środka i uformować tak, by chmurka bardziej chmurkę przypominała :)


A na koniec zostało jeszcze zszyć ten otwór. Troszkę się z tym męczyłam, bo nie umiem tak od wewnątrz zszywać (no w sumie to w ogóle nie umiem szyć :)


I gotowe! Teraz już chyba nieco lepiej się prezentuje, co nie? I chmurkę przypomina :)


Izunia testuje dzieło mateczki :) Sukces! - podusia wytrzymała przytulanie, rzucanie i walenie o ścianę :) Czyli coś może jeszcze z matki będzie!

Jakiś czas temu zarzekałam się, że nie chcę, że nie wrócę, że tęsknić będę za bardzo i że po co mi to, skoro dobrze mi tak jak jest (zobaczcie tutaj - "Stęskniłam się za moim dzieckiem!"). Ale czasem sytuacja zmusza nas do zmian i robimy to, czego za bardzo robić nie chcemy. Tak więc matka do pracy wróciła, chociaż najchętniej to by z dzieciątkiem swym non stop "siedziała". No ale kiedyś do pracy wypadało wrócić, bo urlop macierzyński skończył się tak daaaaawno temu, że nawet kurz już po nim zdążył opaść. Bo za co niby taka matka miała pieluchy kupować? W sklepie za darmo nie rozdają przecież!