Kilka dni temu nasza Izunia skończyła 11 m-cy. Niesamowite jak ten czas szybko leci! Przecież jeszcze niedawno nie było jej na świecie, a tu już za miesiąc nasz Aniołek będzie zdmuchiwał jedną świeczkę ze swojego torcika! Myślami cofam się do czasów, gdy nasze dzieciątko było jeszcze bezpiecznie schowane w moim brzuchu. Pamiętam, jakby to było wczoraj, dzień w którym dowiedziałam się, że jestem w ciąży. To był jeden z najpiękniejszych dni w naszym życiu. Tak długo wyczekiwana, wymodlona, wytęskniona, wreszcie miała się pojawić w naszym życiu.

Prawie 2 lata staraliśmy się o dziecko. Już zwątpiliśmy, czy kiedykolwiek nam się uda. Zrobiłam badania i wszystko było w porządku. Mój mąż dostał termin badań za kilka m-cy. Potem wyjechaliśmy na urlop do Włoch. Całe 2 tygodnie relaksu, zabawy i słońca. A kilka tygodni po powrocie najsłodsza w życiu niespodzianka :)


Robiąc pierwszy raz test, nie miałam wielkiej nadziei, wolałam się nie ekscytować zawczasu, by kolejny raz się nie rozczarować. Więc jakie było moje zdziwienie i radość wielka, gdy wreszcie zobaczyłam dwie kreseczki! Od razu męża budziłam i pokazałam mu to cudo!


I za kilka dni test powtórzyłam, bo uwierzyć całkiem nie mogłam. Gdy i tu dwie krechy ukazały się moim oczom, do lekarza się umówiłam. Gdy oficjalnie stwierdził, że jestem w ciąży i pokazał nam tego małego Groszka w moim brzuchu, łzy szczęścia napłynęły mi do oczu, a ręce trzęsły się ze wzruszenia. I rozpoczął się całkiem nowy rozdział w naszym życiu.


Ciąża kojarzyła mi się z mdłościami, głową schowaną w kiblu, zachciankami o północy i szalejącymi hormonami. To może ja w ciąży wcale nie byłam? Bo nic z tego u mnie nie wystapiło :) Przez całe 9 m-cy żadnych, ale to żadnych! porannych, popołudniowych czy wieczornych mdłości nie miałam. Raz tylko z głową w kiblu wisiałam, bo Groszkowi mango nie zasmakowało. Do tej pory mango unikam. Po arbuzy i ogórki kiszone w środku nocy męża z domu nie wyganiałam, w ogóle żadnych zachcianek nie miałam. A mogłam wykorzystać ten swój błogosławiony stan i przynajmniej kilka zachcianek powymyślać! A tak, żeby mąż nie miał ze mną za dobrze :)

Humorów też nie miałam, widocznie moje hormony ciążowe słabo się starały dopiec temu odpowiedzialnemu za ten cały bajzel! Narzekałam tyle co zwykle (czyli niewiele :) więc Groszkowy Tatuś mojej ciąży za bardzo nie odczuł - no może tylko w postaci zmniejszającej się powierzchni po Jego stronie łóżka :) Jedyne na co mogłam narzekać, to ból pleców i zmęczenie, ale to chyba każda ciężarówka tak ma. Więc nie było tak źle.


A wyglądem też wieloryba nie przypominałam. Widziałam niektóre dziewczyny, które dosłownie całe opuchnęły w ciąży, nawet twarz im się napompowała. Mnie tylko brzuszek rósł i rósł, a pod koniec ciąży ważyłam tylko 10 kg więcej. Nie wiem, od czego to zależy - może geny, może budowa kobiety, a może te zachcianki lub ich brak? :) W każdym razie do 6-tego m-ca ciąży prawie nic po mnie nie było widać - wyglądałam tylko jakbym zjadła pełniejszy obiad :) A później dopiero brzuch zrobił się jak balon i ciężko było stoczyć się rano z łóżka, nie mówiąc już o obracaniu się na boki!

W 4-tym m-cu pojechaliśmy do lekarza, aby poznać płeć naszego Groszka. I okazało się, że to już nie jest Groszek, a mała Groszkowa :) Oboje byliśmy wniebowzięci na wieść, że małego siusiaka brak :) Zawsze chciałam mieć małą księżniczkę w domu! Na każdym kolejnym USG sprawdzałam tylko, czy przypadkiem nic tam nie wyrosło między małymi nóżkami :)


Zaczęły się intensywne przygotowania - szukanie imienia i wyjścia ze sklepów z kolejnymi torbami różowych ciuszków. Same dobrze wiecie, jak trudno się powstrzymać przed kupnem tych małych ślicznych ubranek! I zawsze mówisz sobie, że jeszcze tylko tę jedną rzecz weźmiesz, a potem w domu patrzysz, a tu miejsca w szafie brakuje :)

W 5-tym m-cu pierwszy raz poczułam ruchy w brzuchu. Coś niesamowitego! Nagle czujesz, że tam rzeczywiście ktoś jest :) Chciałam tylko z ręką przyłożoną do brzucha chodzić, żeby czuć każdego kopniaczka.


Nasza Kruszynka była najbardziej aktywna wieczorami. Wtedy dawała mamusi popalić :) Ale uwielbiałam to! I tego mi chyba najbardziej brakuje z okresu ciąży! Tego poczucia, że ktoś rośnie w moim brzuchu, że ten ktoś słyszy mój głos, czuje moją dłoń i przykłada z drugiej strony swoją małą piąstkę czy nóżkę, by dotknąć mamusi :) Też Wam tego brakuje?

Pod koniec 6-tego m-ca lecieliśmy na święta do Polski, a że miałam już spory brzuszek, to nie chcieli mnie wpuścić do samolotu (opisałam tę sytuację tutaj). Ale udało się jednak dolecieć. W Polsce cała rodzinka zachwycona i tak jak my nie mogła się już doczekać na nowego członka naszej rodziny. A w tej Polsce dobrze miałam - siostra na zakupy wzięła, bo już w moje ciuchy się nie mieściłam, mama obiadek zrobiła, bo ja wciąż głodna byłam. Tylko na Sylwestra Piccolino pić musiałam :) A do Irlandii chora z katarem wróciłam, bo mrozy i śniegi nas tam dopadły. Ale leków żadnych nie chciałam łykać, bo nie wiadomo co Kruszynce mogłoby zaszkodzić.

W 7-mym m-cu zaczęliśmy chodzić do szkoły rodzenia. To było fajne i zabawne doświadczenie, choć nie całkiem takie, jak to sobie wyobrażałam. Nie było długich ćwiczeń na macie z partnerem, nie było przebierania lalek, zakładania pieluchy - prowadząca tylko raz nam to pokazała, a próbować mogliśmy już tylko później - na swoim dzieciątku :) Było za to dużo gadania, opisywania jak wygląda poród, jak łagodzić bóle itd. A na ostatnich zajęciach zwiedzanie szpitala i sali porodowej. W Polsce też tak to wygląda?

Ostatnie miesiące to już szaleństwo i wielkie zakupy. A to wózek, a to łóżeczko, a to bujaczek do salonu, a to znów jakieś małe ciuszki :)


Z powodu silnych bólów pleców i opuchniętych nóg już miesiąc przed porodem przestałam pracować. Ale za to miałam więcej czasu, by wszystko spokojnie przygotować. Pranie, prasowanie, układanie w półce małych ubranek, pakowanie toreb do szpitala. Zaczęłam też chodzić na basen, by choć na chwilę poczuć się lekka. Były też długie spacery po osiedlu, no i oczywiście posiłki co 5 minut - aż mi pomysłów brakowało, co jeść :)

3 tygodnie przed terminem byłam ostatni raz u ginekologa i postraszył mnie, że dziecko już takie wielkie, że główka już się pcha i że najlepiej jakbym urodziła w ciągu 2 tygodni, bo za 3 tygodnie może ważyć 4 kg i będzie trudniej. Nakazał dużo ćwiczyć, ruszać się, skakać na piłce, myć okna i wieszać firanki, żeby przyspieszyć poród. A ja właśnie zamierzałam sobie odpocząć w tych ostatnich tygodniach :) A tu zamiast wylegiwania się na kanapie, musiałam podwoić wysiłek fizyczny - i na basen codziennie, dłuższe spacery, po schodach tam i spowrotem - tylko okna sobie odpuściłam :)

2 tygodnie przed terminem wszystko już mieliśmy gotowe, nawet łóżeczko już stało w sypialni - tak na wypadek, gdyby te metody poskutkowały i dzidzia zdecydowała się wcześniej wyjść.


Ale ona ani myślała o wcześniejszym wychodzeniu - za dobrze jej w brzuszku było :) Oczekiwanie strasznie mi się dłużyło i czułam się jak słonica.

Termin porodu zbliżał się wielkimi krokami, a wraz z nim coraz większe zdenerwowanie, jak to będzie na porodówce, jak to będzie z dzieckiem, jak zmieni się nasze życie. Z jednej strony nie mogłam się już doczekać porodu, a z drugiej chciałam, by ta ciąża trwała i trwała (jak u słonia :) Bo podobało mi się bycie w ciąży. No ale kiedyś to musiało się skończyć :)

I nadszedł wreszcie ten piękny dzień - 21 marca 2015 r, gdy nasza słodka mała Izunia posłuchała mamusi, wyskoczyła z brzucha i uczyniła nasz świat piękniejszym :) Oczywiście nie odbyło się to tak hop siup, bo poród zazwyczaj łatwy nie jest, ale moją historią porodu może podzielę się z Wami innym razem. Okres ciąży dobiegł więc końca, ale za to zaczął się najwspanialszy etap w naszym życiu - rodzicielstwo!

A jak wyglądały Wasze ciążowe doświadczenia? Podzielcie się swoimi przeżyciami!